26 Augustus kwam voor ons de dag waar geen enkele paardeneigenaar aan wil denken. Op deze dag kregen wij onverwacht het vreselijke telefoontje dat er een einde was gekomen aan de mooie tijd die onze lieve Oscar heeft gehad in het rusthuis van de familie Lubbers. Na minstens 31 jaar is onze Okje niet meer.

Toch moeten we denken aan deze dag die voor iedereen een keer komt. Natuurlijk hebben we niet alles voor het zeggen. Je kunt niet beslissen over hoe en wanneer. Hoewel er nooit een goede manier of een goed moment is voor het overlijden van een geliefde, hadden we het heengaan van onze Okje zelf nooit beter kunnen plannen. Hij heeft de mooie zomer nog helemaal meegemaakt, hij was gezond had zijn vertrouwde lekkere dikke buikje op zijn dunne spaghetti beentjes en zat mooi in zijn altijd glimmende zomervacht.

Hij had dus geen lang ziektebed gehad, en hij had ook niet van de kou en de regen weer van die stramme pootjes hoeven krijgen. De grootste beslissing
was ons al uit handen genomen. We hebben niet hoeven wikken en wegen of halsoverkop naar Drenthe hoeven rijden, Oscar had een hersenbloeding gehad en is gewoon omgevallen in de wei.

Hij heeft daar niet lang alleen hulpeloos hoeven liggen, de veearts is direct gebeld en omringd door zijn vriendjes in de wei en de mensen die hem de laatste jaren met liefde hebben verzorgd is hij rustig ingeslapen.

En dan?

Dan komt er een gedeelte dat we wel kunnen plannen. Wat gebeurt er daarna met je kameraad die je bij leven alleen het beste van het beste gunde? Je stalde hem immers niet voor niets bij de familie Lubbers, waar het stro in de boxen echt elke dag schoon is! Waar hij naar hartenlust gras kon eten, of waar ze hem juist, net als Oscar, in het weitje voor de dikke paarden zetten tegen hoefbevangenheid. Precies, je weet net als wij een ding zeker, je lieve paardje gaat niet naar de slager. Natuurlijk mogen ze er ook geen honden- of kattenvoer van maken, zeker niet als je die beesten zelf ook hebt. Helaas mag je je paard niet in de achtertuin begraven.

Gelukkig is er nu een alternatief, Paardencrematorium Westerhout in Beverwijk. Daar is ook echt behoefte aan, nu de meeste dierencrematoria eenvoudigweg te klein zijn. Door het formaat van je paard zijn er wat praktische probleempjes bij een waardig afscheid. Maar dit crematorium heeft overal een waardige oplossing voor gevonden. Heel speciaal vond ik de oplossing voor het vervoer met een trailer met een plaat waar ze je paardje op kunnen rollen en de trailer in kunnen schuiven. Geen gedoe met vorkheftrucks of getrek met touwen.

Voor de kosten hoef je het ook niet te laten, als je ziet wat je er allemaal voor terug krijgt. Je hoopt dat je paardje voor eeuwig blijft, en daar zou je al het geld in de wereld voor over hebben. Maar als hij dan toch heengaat kan je hem en jezelf een waardig afscheid geven voor het bedrag van een paar maanden stalling. Het is de moeite van het sparen waard!

Het crematorium kenmerkt zich door de persoonlijke aandacht en kennis waarmee ze de gehele uitvaart kunnen regelen. De verzorging van Oscar bij de Familie Lubbers ging naadloos over in de verzorging door de eigenaren van het crematorium. Dit viel me op in de mooie gekoelde afscheidsruimte waar Oscar op een lekker pak goudgeel stro lag met pas gekapte hoefjes alsof hij daar gewoon in zijn eigen stalletje was gaan liggen. Het zijn echt mensen waaraan je je paardje ook in leven zou toevertrouwen. Hun inspiratie voor hun werk halen ze uit de liefde die ze hebben voor hun eigen paarden.

Je kunt alles aan ze vragen en alle wensen met ze bespreken. Zo kunnen ze de as die overblijft voor je uitstrooien over zee. Maar wij hebben onze Okje mee naar huis genomen, want hij kon helemaal niet zwemmen, hij was soms al bang voor een grote plas. Wij hebben zelf een landje bij ons huis, en als het mooi weer wordt laten wij hem los op ons eigen landje, want er is niets mooiers dan je eigen paard weer bij huis. En daar op die eeuwige graslanden krijgt hij zijn eigen appeltjesboom en een treurwilg (vindt hij allebei lekker).

Dag Okje, Dag knechie, Dag mannetje.

Mijn grote wens van kleins af aan was altijd om een eigen paard/pony te hebben. Op 13 jarige leeftijd werd die wens door mijn ouders vervuld en kreeg ik een 2,5 jarige Halfinger met de naam Stanley. Ik kon er, toen ik hem kreeg, nog niet op rijden maar dat vond ik niet erg. Na verloop van tijd kon ik wel op hem rijden en heb Stanley daarna alles zelf geleerd. We hebben kilometers gemaakt; samen door de bossen, over het strand maar ook dwars door het centrum. Wat heb ik van hem genoten.

Een van de mooiste herinneringen voor mij is een hele vroege ochtend rit in het bos. Ik was super vroeg op gestaan want wou wel eens weten of ik hertjes kon zien. Ik naar Stanley toe, gepoetst en opgezadeld, een uur moeten rijden om bij het bos te komen zie ik opeens een paar schimmen voor ons weg springen, ik denk verrek wat zie ik slecht, was ik dus mijn bril thuis vergeten.

In 2009 verhuisde ik van Utrecht naar Rotterdam. Stanley was inmiddels 14 jaar, hij verhuisde met mij mee. In 2010 kregen mijn partner Marcel en ik ons eerste kindje Lola. In 2013 volgde ons tweede kindje Romi en toen werd het wel een stuk drukker met Stanley erbij. Maar ik wou hem nog steeds niet weg doen, ik had hem immers al 16 jaar en dat is niet niks. Stanley was niet meer te rijden door volwassen mensen maar ik hield Stanley bij me, eigenlijk voor de verzorgsters. Eind 2014 heb ik Stanley naar een paard rusthuis gebracht. Wat heeft hij daar genoten, hij was weer paard geworden en vond het niet meer leuk om uit de kudde gehaald te worden. Wat voor mij niet zo leuk was maar als je weet dat je paard het goed heeft dan vullen de dagen zich vanzelf met andere bezigheden en op een gegeven moment gingen we helemaal niet meer naar Stanley toe. Dit neem ik mezelf tot op de dag van vandaag nog kwalijk ook al wordt er gezegd dat ik een goede keus heb gemaakt om hem naar een paardenrusthuis te brengen. Immers had ik hem ook naar de slager kunnen brengen maar omdat ik hem al 17 jaar had wou ik dat niet.

In 2015 raakte ik wederom in verwachting en in oktober 2015 kregen wij onze zoon Nijs. Dan komt er een moment dat je een telefoontje krijgt van het paardenrusthuis. Ook al weet je in je achterhoofd dat je zo’n telefoontje kan verwachten het is en het blijft altijd onverwachts en onwerkelijk. Op 14 december 2015 werd ik gebeld met het slechte nieuws dat Stanley was overleden, mijn wereld storte op dat moment volledig in. Voor mij stond wel gelijk vast dat ik Stanley wou laten cremeren om hem mee naar huis te nemen om daar verder zelf voor hem te zorgen.

Ik belde Paardencrematorium Westerhout en werd gelijk al heel vriendelijk te woord gestaan. Ik had gelijk een goed gevoel. Mevrouw werd er gezegd, wij maken alles in orde en komen die kant op om hem op te halen. Er was wat mis gegaan met het inschrijfformulier dus werd ik netjes gebeld voor het correcte adres waarbij ik gelijk vroeg of het mogelijk was om daar ook nog afscheid van Stanley te nemen. Dat was geen enkel probleem, ik was de volgende dag van harte welkom.

Op de dag van Stanley’s overlijden en dat hij is opgehaald werd ik s ‘avonds nog gebeld door het Paardencrematorium dat alles goed was gegaan en dat Stanley in Beverwijk was aangekomen. Het fijnste en respectvolste wat ik van alles vind is dat ze Stanley constant bij zijn naam hebben genoemd, geen één keer is er paard of pony gezegd.

We werden hartelijk ontvangen en naar hem toegebracht, ik mocht zo lang blijven als ik wou. Daar lag hij in een mooie grote stal met stro. Ik denk dat de stal wel 5 bij 5 meter was, misschien nog wel groter.

Nadat ik afscheid had genomen werd er op ons gewacht met een bakje koffie om alles te bespreken en hoe ik Stanley mee wou nemen en/of ik hem door hun op het strand wou laten uitstrooien.

Ik heb gekozen om hem mee te nemen naar huis, hij staat nu in zijn kist op de kast en misschien, in de toekomst als ik eraan toe ben, dan laat ik hem vrij want tenslotte was hij weer paard geworden in het paardenrusthuis.

Als ik een Paardencrematorium mag aanraden zal ik zeker Paardencrematorium Westerhout aanraden.

Helaas blijft het niet alleen bij Stanley. Op 9 april 2016 is mijn hondje Jacky niet meer wakker geworden. Ik heb Jacky 12 jaar geleden gekregen van mijn oud werkgever en hij ging altijd met mij mee op de vrachtwagen. Toen ik kinderen kreeg was hij al best oud en naar kinderen toe een beetje sikkeneurig dus de laatste 4 jaar van Jacky zijn leven heeft hij bij mijn ouders gewoond. Voor mij stond ook nu weer vast dat ik hem wou laten cremeren en heb ik naar Dierencrematorium Westerhout gebeld om te vragen of ze ook Jacky voor mij wilden cremeren. Het was geen enkel probleem en zelfs om Jacky op zondag te brengen werd totaal niet moeilijk over gedaan.

Ook nu weer is er geen 1 keer hond gezegd maar is Jacky netjes bij zijn naam genoemd.

Jacky is 12,5 jaar geworden.
Dank jullie wel Paarden-en Dierencrematorium Westerhout voor het respect naar de dieren toe en de vriendelijke ontvangst en het luisterende oor.

Ik zal als het nodig is zeker bij jullie terug komen.

Volkomen onverwacht moest ik 2 September mijn paard en grootste vriend Nokia op 23-jarige leeftijd laten inslapen door een beenbreuk in de wei. Die breuk was weer het gevolg van PPID zoals het tegenwoordige heet. Ik werd hierdoor volkomen overvallen, want in de ochtend hebben we onze dagelijkse bosrit van 2 uur gemaakt en in de middag overleed hij. Een enorm trieste ervaring, waar ik nog steeds niet overheen ben.

Nokia is de dag na zijn overlijden heel netjes door Crematorium Westerhout opgehaald en dezelfde avond gecremeerd. Ik was daarbij niet aanwezig, maar heb wel het crematorium bezocht toen wij de as kwamen halen, die binnenkort in ons bos wordt uitgestrooid. De as die we gaan uitstrooien kregen we in een nette kist mee en de kleinere hoeveelheid as die we zullen bewaren ligt nu als herinnering in een mooie ceramische urn thuis. We werden zeer vriendelijk ontvangen door de heer Van Eerden, die ons een rondleiding gaf. Alles ziet er netjes, hygienisch en sfeervol uit en ik kreeg een zeer goede indruk van de wijze waarop paarden en andere dieren hier de laatste eer wordt bewezen.

Van harte aanbevolen

Indy ☀️01-01-2011.     ➕12-11-2019

Iets meer dan 2 jaar geleden, besloot ik, na een moeilijke tijd om mijn 3 meiden positief te verrassen met het Laten uitkomen van hun meisjesdroom….een eigen pony.

We vonden Indy op een handelsstal onder de rook van Utrecht. Zij stond daar en we waren allemaal in 1 oogopslag verliefd op haar. In september 2017 kwam zij bij ons.

Ze bleek voor ons een schot in de roos, al bekeken onze stal genoten haar toch met een minder roze bril dan wij, was iedereen inclusief de kudde gek op haar.

Indy was werklustig en deed haar uiterste best om te doen wat de meiden van haar vroegen. Indy was scheef, flink scheef….de klinisch keurende dierenarts had tegen mij gezegd, dat ze scheef was, maar binnen de marge en dat ze zeker geschikt was voor daar waar wij haar voor kochten en dat was recreatief plezier met haar maken.

In februari 2018 keek ik naar haar en dacht wat ben je eigenlijk mager, maar je buik is wel dik….als snel bleek dat ze een verrassing voor ons bij zich droeg en werd een maand later haar zoon Chester geboren….een groot bruin veulen met vreemde wiebelbenen…die benen zorgde ervoor dat we voor hem niemand vonden die het aandurfde om in hem te investeren en dus bleef Chester bij ons…..

In augustus 2019 ging Indy zelfs mee met ons op vacantie naar ons favoriete eiland Terschelling…..de meiden en Indy genoten van de natuur en de brede stranden.

4 wk geleden begon Indy kort te lopen er waren al veel twijfels over haar fysieke gestel en de zwangerschap en bevalling leken haar scheefheid alleen maar erger gemaakt te hebben….We moesten zeker weten wat we van Indy mochten vragen. Er kwam aan het licht dat zij aan beide kanten instabiele kniegewrichten had, wat haar onveilig maakte om op te rijden, daarnaast had ze onbehandelbare gebitsproblemen….we zouden haar in moeten laten slapen.

Het moest een Indy-waardig afscheid worden, dus geen slager, geen constructiebedrijf…maar dierencrematorium Westerhout. We hebben haar daar met elkaar naar toe gebracht in een mooie koninklijke verwarmde stal….op een dikke laag stro met de meiden dicht om haar heen is ze weggegaan…..we kregen alle tijd om bij haar te zijn nadat ze was ingeslapen….glaasjes water stonden klaar! Het was zo’n warm afscheid, dat het ons helpt om daar met een goed gevoel op terug te kijken.

Ze laat ons haar mooie en lieve zoon na, en zo zal zij toch een beetje bij ons voortleven….het heeft zo moeten zijn!!,

Crematorium Westerhout….alle dank en lof voor de service die jullie neerzetten!